De eerste dag in Taraganj (Rangpur Division)

Waar te beginnen, ik denk maar gewoon bij het begin; vliegen naar Saidpur. In de ochtend werden we opgehaald door de chauffeur van VSO en naar het vliegveld gebracht. Na een misselijkmakende vlucht (minivliegtuigje, wiebelt allemaal een beetje, trek ik slecht) kwamen we na een klein uurtje veilig in Saidpur aan (@Marion, die 27,5 kg die ik inmiddels verzameld had mocht tot op de laatste gram mee!). De eerste stop was mijn kantoor; niet erg bijzonder, een kamer met 2 bureau's, een badkamer en een balkon. Hier hebben we een lunch genoten en gingen we door naar mijn appartement..
Eerst kennisgemaakt met de huurbaas + gezin (vrouw, 2 dochters, een zoontje en een huishoudster) De oudste dochter is 9 en praat redelijk Engels, dus heb met haar zitten kletsen (zij vooral) en vervolgens gingen we mijn appartement bekijken.

Ik ga nu eerlijk zijn, dat was slikken. Vaak. Je komt vanuit Amsterdam naar Dhaka al in een cultuurshock, maar dít, dit is 10x erger. Het is 1 straat met een aantal sloppen/krotten/winkels (wat volgens mijn collega Elius niet betrouwbaar is, dus ik mag hier vooral niets kopen) en dan heb je als laatste pand mijn appartement (2 verdiepingen, ik woon op de eerste en de huisbaas met zijn gezin op de tweede + een dakterras). De keuken is om te huilen. Nu ben ik al geen keukenprinses, maar eten buiten de deur zit er dus óók niet in. Het appartement an sich is prima te doen, een eetkamer (met koelkast, tafel en een stoel), een woonkamer (met niets, echt niets), een keuken, 2 badkamers en een slaapkamer. Een van de badkamers zit aan mijn slaapkamer, dus deze gebruik ik. Dan is er overal een balkon met tralies. Van boven tot onder. Er is geen wifi (grameenphone is hier de lokale aanbieder en dólblij met mij; gezien ik op werk ook geen wifi heb, koop ik dus een giga internetbundel per week op mijn telefoon + een dongel met internetbundel voor mijn laptop), geen warm water en geen kip (honden, koeien en geiten wel) te bekennen. Ik kijk namelijk uit op rijstvelden. En water. That's it. Ik moet zeggen, het is donderdag terwijl ik dit schrijf en ik ben de eerste schrik al te boven, maar man, wat voelde ik me opgesloten toen Regina, Aino en Shafiq (de manager van VSO) de deur achter zich dicht trokken en mij alleen achter lieten. Tranen rolden over mijn wangen en heb gelijk naar ons mam gebeld. Had ik écht even nodig. Alles komt wel goed, maar op dat moment stortte mijn wereld even in. Mijn héle zelfstandigheid (ondernemend vermogen, nieuwsgierigheid naar wat er allemaal is, de drang er op uit te willen gaan), wèg.
Ik mag namelijk, als klap op de vuurpijl, níet naar buiten. Absoluut. Not. Done. Nu heb ik al m'n moed en positiviteit weer bij elkaar geraapt en ga ik er heus wel m'n eigen draai aan geven allemaal, maar toch, maandagmiddag, daar in mijn appartement, achter tralies, zag ik het niet zitten. Het gevoel dat je niet naar buiten mag.. Dus, alleen maar werken, thuisgebracht worden, 3 rondjes lopen op het dak (het is hier om 18.00 uur ongeveer donker) en slapen tot het ochtend is. Dat was mijn beeld van de komende 5 maanden. Tussen de rijstkorrels. Het was het idee dat het niet mocht. De belemmering die me werd opgelegd, daar had ik moeite mee. De volgende ochtend zou ik om 08.30 uur opgehaald worden.

Nadat ik het gesprek met NL had beëindigd heb ik mezelf herpakt en ben ik gaan uitpakken. Ik heb dankzij alle cadeautjes (kraamvogelslinger (topidee Fieke!), lichtjesslinger) kaarten (grazie lieve vrienden, vriendinnen, collega's), foto's (dankje lieve mama), Audrey poster (thanks Dieuw, die doet 't 'm) en m'n vriendenboekje (merci Suus) m'n eigen thuis kunnen creëren. Daarbij heb ik ook liters verzorgingsproducten mee dus het ruikt hier goed.

Ik was gekalmeerd. Uiteindelijk valt het allemaal reuze mee!!! Onder het genot van een aantal paaseieren (thanks Mies) had ik toch een voldaan gevoel. Mijn nummer 1 competentie; 'mensen onder lichte dwang overtuigen' zal later nog meerdere keren van pas komen.. Ik heb namelijk wel mijn eigen idee hoe ik de komende maanden wil invullen.

Wat ik had bedacht was het volgende; dinsdag zou mijn eerste werkdag zijn, woensdag een vrije dag i.v.m. National Motherlanguage Day, donderdag werken en vrijdag weekend (ohja, ik heb alleen op vrijdag weekend; rest van de week werken we). Plan was om dinsdag einde van de dag mijn inenting op het ziekenhuis in Rangpur (ongeveer 30-45 min rijden vanaf Taraganj) te halen en nu is het heugelijke feit dat Regina haar appartement in Rangpur is! Rangpur is een stad (totaal niet te vergelijken met Dhaka, maar het is een stad) en zij mag wèl op straat. Dus. Regina en ik plannen; ik slaap bij haar. 2 nachten. De chauffeur haalt me donderdagochtend op zodat ik naar werk kan :) Regina woont namelijk ook alleen in haar appartement. Prima prachtig, ik Shafiq bellen en vertellen dat we het zo gaan regelen. Geen gemaar. Er kwam een korte zucht, gevolgd door een pauze en uiteindelijk een 'ok, we can do'. YAY! Ik ging dus bij Regina logeren. Inmiddels slaap ik daar nog (het is nu donderdag). Ik heb vanochtend wat extra kleding uit mijn appartement gehaald om langer te kunnen blijven, mijn collega onder lichte dwang toe laten stemmen dat ik met hem mee mag met het openbaar vervoer (Also, not done en heb echt om toestemming moeten vragen; hierbij uiteraard 8 argumenten gebruikt totdat Shafiq me beu was :p) naar Rangpur vanavond én ik word zaterdag opgehaald. #onderhandelskills on fleek.
Zaterdag slaap ik weer in mijn eigen appartement. Het is nu meer om de vrije dagen door te komen. Dit is dus het plan voor de komende feestdagen/vrijdagen. De avond van te voren naar Rangpur naar Regina (waar ik ook eigen slaapkamer en badkamer heb) zodat we onze vrije dagen samen kunnen doorbrengen.
Op de gewone werkdagen ga ik lekker naar mijn appartement, dagen zijn intensief en daarna ben ik vrij blij dat ik me in alle rust terug kan trekken..

Wat betreft Aino, zij zit in de SKS inn in Gaibandha. Dat is 2 uur rijden vanaf mijn appartement. Morgen gaan we kijken wat de mogelijkheden zijn om haar te bezoeken, Regina en ik willen maar al te graag dat resort van haar zien!!

Voor nu is dit even mijn update, wat betreft de andere dagen; kom ik nog op terug, want we maken wat mee hier. En.. Don't worry! Ik lach weer. Mij krijgen ze niet klein!