De volgende update

Er is inmiddels alweer een week verstreken; ik ben nu een goeie 3 weken in Bangladesh. Aan de ene kant vliegt de tijd, aan de andere kant duren dagen óntzettend lang. Vooral omdat ik echt geen klap meer te doen had, mezelf nutteloos en overbodig voelde en bovenal voelde ik me niet heel serieus genomen.

Gelukkig kwam er verandering in. Donderdag kwam Aino! Ik had haar uitgenodigd om samen met haar collega bij onze Youth Clubs te komen kijken. Nu was ik daar zelf natuurlijk nog nooit geweest, dus ik kan wel heel tof doen maar het was met name om mijn collega wat meer onder druk te zetten dat er iets moést gebeuren. En zo geschiedde het. Een dag vol met bezoeken, meetings en ik heb honderden vragen gesteld. Ik had een dijk aan notities gemaakt, meningen verzameld over wat er allemaal beter kan en voornamelijk succesverhalen aangehoord. Deze maand wil ik nog een tweede bezoekdag doen om juist te kijken naar de mensen die werkloos zijn, want dáár kan ik nog meer mee. Vanuit hier kan ik een plan maken met welke stappen we kunnen nemen, research doen, een plan van aanpak maken, toetsen, zelf training geven (financiële administratie) en vervolgens aanbevelingen schrijven. Hoppa. Er is dus werk aan de winkel. Daar vul ik nu mijn dagen mee, het is fijn om bezig te zijn!

Donderdagavond ging ik weer naar Regina (inmiddels heb ik een sleutel van haar appartement gekregen van de landlord) en hebben we eigenlijk 's avonds weinig bijzonders gedaan. Regina was laat thuis en ik had er toen al 2 uur slaap op zitten. Bijgekletst en nog film gekeken. Vrijdag zou Regina naar de kerk gaan in Saidpur dus ik had een dagje om mezelf te vermaken. Nadat ik Regina bij de bus had afgezet ben ik met de riksja naar het centrum gegaan, toen mijn oog op een gigantische 'woon'toren viel. Een nieuw hotel; Grand Palace. Ik had honger dus bedacht dat dat hotel vast goed te eten zou hebben. Eenmaal door de securtity heen werd ik ontvangen door de operational manager, Arifim, die me vertelde dat morgen de officiële opening van het hotel was. Maar, nu ik er toch was, of ik een rondleiding wilde..? Maar natuurlijk! We zijn door het hele hotel gelopen, kamers; de een nog mooier en luxer dan de andere (mijn smaak is het niet, maar toch, poepie nieuw). Jacuzzi's, dikke tv's, alles automatisch, een bar, crisp white sheets, marmeren vloeren, alles erop en eraan. Ik strooide met complimentjes en Arifim was trots als een pauw. Dit is het 5e hotel waar hij operationeel manager van is. Via de evenementenzaal gingen we naar het rooftop restaurant en alles, werkelijk alles was onaangetast (denk een beetje aan die scène vanuit Titanic, dat alles nieuw is, net ingericht etc). Gezien het hotel pas zaterdag haar deuren zou openen, was er nog geen kok in de keuken aan het werk. Dus ze wilden met liefde een lunch voor me bereiden maar het was beperkt. Wat ik dus wilde eten.. Nou, met fruit maak je mij al dolblij (en met fruit kan ook niet veel mis gaan), zo kreeg ik; versgeperste ananassap, appel, sinaasappel, lychee, banaan, granaatappel en groene mango. Héérlijk. Alles on the house. Ontzettend attent! Arifim was ondertussen beneden de algemeen directeur gaan ontvangen en ik heb genoten van al het fruit en de rust. Eenmaal beneden aangekomen werd ik voorgesteld als 'dit is Nadine, ze komt uit Nederland' aan de algemeen directeur en zijn aanhang, werden de nodige selfies weer genomen en nadat ik afscheid had genomen en duizendmaal dank voor de gastvrijheid had uitgesproken begaf ik me weer in de hectische straten van Rangpur.

Ik merkte dat het toch anders is wanneer ik in m'n eentje loop dan samen met Regina. Mensen lijken nog meer te kijken, wijzen en roepen vanalles naar me. Dat laatste kan ik nog niet altijd peilen. Is het positief of schelden ze me uit? Ik lach, maar krijg niet áltijd een lach terug, komt het omdat ze staren en dat niet door hebben of is het wat anders? Ik merk dat ik er soms onzeker van word en daardoor een heel zelfverzekerd gezicht op zet en flink door stap. Ik lach naar iedereen die me naroept, zwaai af en toe en heb er dan minder last van. Eind van de middag heb ik bij een café een frietje op (is hier nauwelijks te vinden, dus voor het eerst en gelijk ook voor het laatst) waardoor ik buikpijn kreeg (friet was doordrenkt van de olie) en vervolgens ben ik gaan douchen en op bed ben gaan liggen. Het was zó warm. Het is hier, voor jullie beeldvorming, makkelijk 36 graden. In de avond met Regina weer gegrilde kip met nan (écht mijn lievelings!) gaan eten, daar klaarde ik een stuk van op.

Kortom, wat betreft werk loopt het nu meer naar m'n zin. Ik heb meer te doen en ik kan dus weer gezonder gaan leven. Want waar ik óók achter ben gekomen (ofja wel wist maar de laatste jaren niet meer had ervaren) is dat ik eet wanneer ik me verveel. En ik heb me toch een partij verveeld.. Koekjes, noodles, rijst, groenten, cake, deegtroep, kip, (weer) rijst, ei, nog meer koekjes, kitkat, er gaat vanalles in op een dag. Dus. Nu weer een normaal schema qua werk wat resulteert in structuur qua eten. Ze eten hier 2x op een dag warm, ik heb besloten wel warm te lunchen en 's avonds lichter te eten. Merk dat ik de energie van de lunch goed kan gebruiken om m'n werk te doen. Dus, regelmaat en ritme is weer terug!