De dingen waar ik even bij stil wil staan
Door: Nadine
Blijf op de hoogte en volg Nadine
07 Maart 2018 | Bangladesh, Rangpur
Even een ander onderwerp. Ik heb toch een paar zaken die maar in mijn hoofd blijven spoken. Ofja, ik wil gewoon wat dingen kwijt
Nu ik hier een paar weken ben, voel ik me af en toe hartstikke hypocriet (gezien ik steeds meer begin te wennen, ebt dat gevoel wel wat weg, maar toch). Dat wij in luxe leven staat voorop, dat hoef ik natuurlijk niet aan te kaarten. Hier douchen ze in donkerbruin rivierwater, slapen onder dozen, huizen van golfplaten etc. Arm en rijk zorgt hier voor een vreselijk groot contrast. Maar mensen zijn gelukkig. Stuk voor stuk, iedereen die ik het vraag, is gelukkig.
Wij in het westen (ja, ik ook) kunnen zeuren over lange werkdagen, hoge werkdruk, tijd tekort, prestatiedruk, stress, noem maar op. Ik realiseer me dat het zaken zijn die we onszelf op de hals halen. Het is een keuze die je maakt. Op dit moment merk ik dat ik het aan het loslaten ben. Alles gaat hier namelijk tergend langzaam (ik ben gewend onder druk te presteren) dus zat ik in het begin met name mezelf in de weg. Nu ik werk voor mezelf gecreëerd heb, kan ik door, op mijn tempo en dat is fijn. Ik weet dat antwoorden van mijn collega’s even op zich kunnen laten wachten en tijdens dat afwachten pak ik een ander onderwerp aan. Kopje ‘werk’ is prima ingericht dus.
Maar dat er geen warm water is om te douchen, vaker geen stroom is dan wel, wifi geen vanzelfsprekendheid is (nee, ook niet op kantoor), grofvuil (zeg maar rustig, al het vuil) gewoon op straat of in de tuin gesmeten wordt, ik me voel alsof ik weer een klein kind ben, het bed bestaat uit een houten bak (compleet dichtgetimmerd) en de kalender eigenlijk niet gebruikt wordt (die bij m’n collega op z’n bureau staat is van 2015) zijn dingen waar ik aan moest wennen maar nu niet meer van op kijk.
Ik schrok dat ik geen warm water had, oplossing is 2 keer de waterkoker aanzetten, in een emmer gooien, mixen met koud water en met een maatbeker scheppen en douchen (mits er dus stroom is, anders bijt ik op m’n tanden en lukt het ook best met koud water..)
Powercut; als er dus geen stroom is (voor jullie beeldvorming; zeg dat het 5x overdag een uur uitvalt en ’s avonds rustig 2x ongeveer anderhalf uur) wordt de powerbank je beste vriend én ik heb een hoofdbandlampje waar ik prima m’n weg mee weet te vinden. Daarbij werkt in mijn appartement mijn foto/kaartenslinger op batterijen en ben daar dolgelukkig mee.
Wifi, ja vervelend dat het er niet is, dat houdt in dat ik elke week een internetbundel voor mijn telefoon + dongel koop. Overigens heeft de familie boven mij wèl wifi en heel af en toe kan ik een signaal oppikken en een aflevering van een serie op Netflix downloaden.
Vuil. Dat was een dingetje. Ik had mijn vuilnis netjes in een zakje verzameld (watjes, plasticjes, flesjes, papier etc) en liep naar beneden om te vragen of er een container was. Het zakje werd aangenomen door iemand van de winkel beneden en liep ermee richting de achterdeur. Ik dacht; ik loop wel mee dan weet ik namelijk waar ik het zelf weg kan gooien. Tijdens het lopen werd het zakje opengemaakt (ik keek nieuwsgierig naar wat deze meneer van plan was om uit mijn vuilnis te gaan vissen…) en bij de drempel naar buiten aangekomen werd het zakje op z’n kop gehouden, op en neer geschud en voilà, vuilnis flikkeren we hier dus in de tuin of op straat. Met een voldane blik gaf deze meneer mijn zakje terug en draaide om, ik nog starend naar alle rotzooi..
Ik voel me weer een klein kind. Alles, werkelijk álles wordt voor me gedaan. Mijn tas inpakken, mijn tas dragen, mijn eten opscheppen, meer eten opscheppen wanneer ik nog niet klaar ben (en ook tjokvol zit). Als ik iets wil kopen (bv flesje water), wordt het geld door mijn chauffeur/collega/wie dan ook uit mijn handen gegrist, overhandigd aan de winkelier, flesje water wordt aangenomen samen met het wisselgeld en dat krijg ik uiteindelijk via die chauffeur/collega/wie dan ook weer terug in m’n handen geduwd als we inmiddels alweer weglopen. Nu hoeft dat allemaal niet zo en heb ik de instelling; ‘ik kan dat zelf wel’. Laat ik het zo zeggen; we hebben een redelijke manier gevonden om mij zelfstandig te laten zijn. Ik mag zelf opscheppen (het eten wordt wel voor me opgehaald) en ik mag zelf betalen (de producten worden wel eerst aangenomen en gekeurd door mijn metgezel). Prima. Zucht. Alles is hartstikke lief bedoeld hoor, maar man o man. Zucht.
Het bed was een dingetje. Dat is dus niet een ombouw met lattenbodem maar een compleet dichtgetimmerde bak. Kei en kei hard. Met 1 dun matrasje. Ik heb 1,5 week rugpijn gehad, maar inmiddels een prettige slaaphouding gevonden en ook dat went :)
De kalender, is eigenlijk 1 dag dat zeker is; niets is zeker. Er wordt weinig gepland en iedereen komt en gaat wanneer hij/zij wil. No problem, ga ik in mee.
Oké. Laatste. Waarom ik deze blog eigenlijk begon is omdat ik écht even met een issue zit. Onder de noemer #durftevragen: als volgt; ‘het hurktoilet’ Hoe werkt dat precies? Ik heb dus echt geen idee hoe of wat (nee nog steeds niet, ook niet na alle vakanties), moet je dat face forward met je snuit naar dat gat benaderen of precies andersom? Ik heb in mijn appartement een normaal toilet, maar er zijn dus gelegenheden waar je met een hurktoilet te maken krijgt.. En ik ben dus wel benieuwd..
Nu ik hier een paar weken ben, voel ik me af en toe hartstikke hypocriet (gezien ik steeds meer begin te wennen, ebt dat gevoel wel wat weg, maar toch). Dat wij in luxe leven staat voorop, dat hoef ik natuurlijk niet aan te kaarten. Hier douchen ze in donkerbruin rivierwater, slapen onder dozen, huizen van golfplaten etc. Arm en rijk zorgt hier voor een vreselijk groot contrast. Maar mensen zijn gelukkig. Stuk voor stuk, iedereen die ik het vraag, is gelukkig.
Wij in het westen (ja, ik ook) kunnen zeuren over lange werkdagen, hoge werkdruk, tijd tekort, prestatiedruk, stress, noem maar op. Ik realiseer me dat het zaken zijn die we onszelf op de hals halen. Het is een keuze die je maakt. Op dit moment merk ik dat ik het aan het loslaten ben. Alles gaat hier namelijk tergend langzaam (ik ben gewend onder druk te presteren) dus zat ik in het begin met name mezelf in de weg. Nu ik werk voor mezelf gecreëerd heb, kan ik door, op mijn tempo en dat is fijn. Ik weet dat antwoorden van mijn collega’s even op zich kunnen laten wachten en tijdens dat afwachten pak ik een ander onderwerp aan. Kopje ‘werk’ is prima ingericht dus.
Maar dat er geen warm water is om te douchen, vaker geen stroom is dan wel, wifi geen vanzelfsprekendheid is (nee, ook niet op kantoor), grofvuil (zeg maar rustig, al het vuil) gewoon op straat of in de tuin gesmeten wordt, ik me voel alsof ik weer een klein kind ben, het bed bestaat uit een houten bak (compleet dichtgetimmerd) en de kalender eigenlijk niet gebruikt wordt (die bij m’n collega op z’n bureau staat is van 2015) zijn dingen waar ik aan moest wennen maar nu niet meer van op kijk.
Ik schrok dat ik geen warm water had, oplossing is 2 keer de waterkoker aanzetten, in een emmer gooien, mixen met koud water en met een maatbeker scheppen en douchen (mits er dus stroom is, anders bijt ik op m’n tanden en lukt het ook best met koud water..)
Powercut; als er dus geen stroom is (voor jullie beeldvorming; zeg dat het 5x overdag een uur uitvalt en ’s avonds rustig 2x ongeveer anderhalf uur) wordt de powerbank je beste vriend én ik heb een hoofdbandlampje waar ik prima m’n weg mee weet te vinden. Daarbij werkt in mijn appartement mijn foto/kaartenslinger op batterijen en ben daar dolgelukkig mee.
Wifi, ja vervelend dat het er niet is, dat houdt in dat ik elke week een internetbundel voor mijn telefoon + dongel koop. Overigens heeft de familie boven mij wèl wifi en heel af en toe kan ik een signaal oppikken en een aflevering van een serie op Netflix downloaden.
Vuil. Dat was een dingetje. Ik had mijn vuilnis netjes in een zakje verzameld (watjes, plasticjes, flesjes, papier etc) en liep naar beneden om te vragen of er een container was. Het zakje werd aangenomen door iemand van de winkel beneden en liep ermee richting de achterdeur. Ik dacht; ik loop wel mee dan weet ik namelijk waar ik het zelf weg kan gooien. Tijdens het lopen werd het zakje opengemaakt (ik keek nieuwsgierig naar wat deze meneer van plan was om uit mijn vuilnis te gaan vissen…) en bij de drempel naar buiten aangekomen werd het zakje op z’n kop gehouden, op en neer geschud en voilà, vuilnis flikkeren we hier dus in de tuin of op straat. Met een voldane blik gaf deze meneer mijn zakje terug en draaide om, ik nog starend naar alle rotzooi..
Ik voel me weer een klein kind. Alles, werkelijk álles wordt voor me gedaan. Mijn tas inpakken, mijn tas dragen, mijn eten opscheppen, meer eten opscheppen wanneer ik nog niet klaar ben (en ook tjokvol zit). Als ik iets wil kopen (bv flesje water), wordt het geld door mijn chauffeur/collega/wie dan ook uit mijn handen gegrist, overhandigd aan de winkelier, flesje water wordt aangenomen samen met het wisselgeld en dat krijg ik uiteindelijk via die chauffeur/collega/wie dan ook weer terug in m’n handen geduwd als we inmiddels alweer weglopen. Nu hoeft dat allemaal niet zo en heb ik de instelling; ‘ik kan dat zelf wel’. Laat ik het zo zeggen; we hebben een redelijke manier gevonden om mij zelfstandig te laten zijn. Ik mag zelf opscheppen (het eten wordt wel voor me opgehaald) en ik mag zelf betalen (de producten worden wel eerst aangenomen en gekeurd door mijn metgezel). Prima. Zucht. Alles is hartstikke lief bedoeld hoor, maar man o man. Zucht.
Het bed was een dingetje. Dat is dus niet een ombouw met lattenbodem maar een compleet dichtgetimmerde bak. Kei en kei hard. Met 1 dun matrasje. Ik heb 1,5 week rugpijn gehad, maar inmiddels een prettige slaaphouding gevonden en ook dat went :)
De kalender, is eigenlijk 1 dag dat zeker is; niets is zeker. Er wordt weinig gepland en iedereen komt en gaat wanneer hij/zij wil. No problem, ga ik in mee.
Oké. Laatste. Waarom ik deze blog eigenlijk begon is omdat ik écht even met een issue zit. Onder de noemer #durftevragen: als volgt; ‘het hurktoilet’ Hoe werkt dat precies? Ik heb dus echt geen idee hoe of wat (nee nog steeds niet, ook niet na alle vakanties), moet je dat face forward met je snuit naar dat gat benaderen of precies andersom? Ik heb in mijn appartement een normaal toilet, maar er zijn dus gelegenheden waar je met een hurktoilet te maken krijgt.. En ik ben dus wel benieuwd..
-
07 Maart 2018 - 14:14
Jules:
Leuk verhaal! Reizen en kennismaken met andere culturen leert je relativeren en het verandert je wereldbeeld. Wij hebben geleerd dat we ons druk moeten maken over trivialiteiten. Niet verstandig dus.
En dat hurktoilet.... Volgens mij met je gezicht naar de deur. Het blijkt een verstandige manier van toiletteren te zijn. Het is hygiënisch, bevordert de stoelgang en voorkomt allerlei ongerief. -
07 Maart 2018 - 17:40
Inge:
Hahaha, wat ben je toch een lekker ding! Face forward is het antwoord, ik sluit mij volledig aan bij bovenstaande reactie. Je doet het knap hoor troeleke!
Hele dikke knuffel van ons! -
07 Maart 2018 - 17:47
Petra Masseling:
Super mooi dit te lezen lieverd. En ja eigen keuze! -
08 Maart 2018 - 05:47
Nadine:
Lieve reacties! @Jules, merci voor de tip, ik neem 'm mee :) @Inge, thanks muppie!! <3 En @Petra!!! Dankje!! Het valt af en toe niet mee hoor. Tot gauw! X -
08 Maart 2018 - 12:23
Marion Kiewik:
Zodanig hurken dat je met één hand de deur kunt bereiken. Die heeft namelijk geen slot - meestal :)
En dat afval... misschien een leuk project voor erbij?
Kook je op gas? Dan kun je daar douchewater warmen, ook als er geen stroom is. #eigen ervaring
Jij komt er wel! -
12 Maart 2018 - 20:32
Docus:
Nadine IK betwijfel of je mijn reactie ontvangen hebt!! -
12 Maart 2018 - 20:39
Docus:
IK herken veel van je weergegeven ervaringen Nadine.
Perú, Honduras en Bolivia.
Backpacken.
Is idd wel ff wat anders.
Went wel hoor.
Lekker básica.
Groetjes en succes he!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
